De keizerpinguïn lijkt meer op een dolfijn dan op de vogel die hij eigenlijk is. Als een torpedo glijdt hij door het water en over het ijs. Hij heeft het stappen verleerd. Toch wordt deze onhandige wandelaar gedwongen om zijn poten te gebruiken. Elke winter vertrekken duizenden keizerpinguïns op een ongelooflijke tocht doorheen de meest onherbergzame streek op aarde: Antarctica. Waarom verlaten ze het veilige en vertrouwde water en wagen ze zich aan zo'n moeilijke expeditie? Omdat het levensnoodzakelijk is...
Iedere winter vormen de meedogenloze ijsvlakten van Antarctica, het meest onherbergzame gebied op aarde, het toneel voor een wonderbaarlijk schouwspel dat al millennia lang jaarlijks terugkeert. Het is de reis van de Keizerpinguïns die en masse hun relatief veilige leefgebied aan de oceaan verruilen voor de extreme koude van de ijsvlakten waar geen ander leven te bekennen is. In één lange rij marcheren de pinguïns, na een uitvoerige paringsdans, door de snijdende sneeuwstormen, met als enige kompas hun instinct. Een barre tocht naar de traditionele nestgebieden, die gepaard gaat met een kakofonie aan opgewonden gezang van de pinguïnpaartjes, met als doel het leggen van slechts één ei om vervolgens na enige weken zonder voeding weer terug te keren naar de visrijke kustgebieden. De mannetjes blijven achter om zorg te dragen voor de eieren en de uitgekomen kuikens en de wijfjes keren terug naar de zee om voedsel te halen. Tegen de tijd dat de kuikens om eten vragen moeten de wijfjes terug zijn anders zullen de pasgeboren pinguïns sterven. Eenmaal ter plaatse neemt de moeder de zorg over haar jong weer over en gaat het mannetje op pad voor voedsel. Het gevecht tegen de elementen en voedsel houdt aan tot de kuikens in staat zijn om zelf zorg te dragen voor hun voeding en de eerste sprong in het koude water van de oceaan wagen.
Met de stem van Urbanus in de Nederlandstalige versie van de film.
